അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം...

😃

Good morning...

ഒരു ദിവസം ഏറ്റവും കൂടുതൽ കേൾക്കുന്ന വാക്കുകളിലൊന്നാണ്...

അതെന്താണ് ഗുഡ് ഡേ എന്ന് പറഞ്ഞാൽ... രാവിലെകൾ മാത്രം സുന്ദരമായാൽ മതിയോ? 

ഇന്നത്തെ എന്റെ സുന്ദരമായ ദിവസം ഒന്ന് ഓർത്തെടുക്കട്ടെ...

രാവിലെ  എണീക്കാൻ  ഒരിച്ചിരെ താമസിച്ചു... അതോണ്ട് ചെറുതായി കുളി ഒഴിവാക്കേണ്ടിയും വന്നു... കാക്ക കുളിച്ചാൽ കൊക്കാകില്ലലോ? പിന്നെന്തിന് അതിനായി സമയം കളയണം   എന്നാണ് എന്റെയൊരു  ഇത്.. എന്തായാലും പ്രഭാത ഭക്ഷണം (കട്ടൻ ചായയും പുട്ടും) കഴിക്കാതെ ഓടേണ്ടി വന്നു... ചാടി തുള്ളി ചെരുപ്പിൽ കാലു കയറ്റിയപ്പോൾ വള്ളി പൊട്ടിയ ട്രൗസർ പോലെ ചെരുപ്പിന്റെ മുൻഭാഗം തള്ളവിരലിനോട് കൊതികുത്തി ഉപ്പൂറ്റിയുമായി കൂട്ട് കൂടാൻ പോയേക്കുന്നു.... എന്തൊരു കഷ്ടം... രണ്ട് പ്രളയത്തെ അതിജീവിച്ച എന്റെ പ്രീയ പാദരക്ഷ ഈ സമയമില്ലാ സമയത്ത് എന്നെ തേച്ചിട്ട് പോകുമെന്ന് തീരെ നിനച്ചില്ല... എന്നെ വേണ്ടാത്തവരെ എനിക്കും വേണ്ട എന്നയെന്റെ ഭാവം കണ്ട അനിയൻ  (നിസ്സഹായ ഭാവമെന്നാണ് കണ്ടവർ പറഞ്ഞതെങ്കിലും) അവന്റെ സ്കൗട്ടിന്റെ ഷൂ എന്റെ ദുരിദാശ്വാസത്തിനായി നൽകി അവന്റെ വിശാല മനസ്സ് കുടുംബത്തിന് മുൻപിൽ തെളിയിച്ചു...

എന്റെ കാലിനേക്കാൾ വലുതാണെന്റെ അനിയന്റെ ഷൂ എന്നൊരൽപ്പം കുശുമ്പോടെ ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു..

എന്തായാലും അതും വലിച്ച് കയറ്റി ഒരു സർക്കസ് കാരന്റെ വൈദഗ്ദ്യ ത്തോടെ മഴയിൽ തെന്നിതെറിച്ച് കിടക്കുന്ന കാപ്പിത്തോട്ടത്തിലൂടെ... തെന്നി വീഴാതെ , എട്ടുകാലി വലയിൽ കുടുങ്ങാതെ ഒരു വിധം റോഡരുകിൽ സ്വന്തം ശകടത്തിന്റെയടുത്തെത്തി.... 

ആ പാവത്തിനെ ഒന്നു കുളിപ്പിച്ച് തോർത്താത്തതിന്റെ പേരിൽ പിള്ളേരുടെ കളിയാക്കലുകൾ ഒത്തിരി കേട്ടതാണ്... എങ്കിലും ആരും തൊടാൻ മടിക്കുന്നത്ര പൊടിയുള്ള എന്റെ ശകടത്തിൽ ഒരു വിരുതൻ കല്ലുകൊണ്ട് അവന്റെ പേര് രേഖപ്പെടുത്തിയത്... ആ പൊടിയിലും ശിലാലിഖിതം പോലെ തിളങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു....

തലയോട്ടിക്ക്  നാണം തോന്നുന്ന വിധത്തിൽ ഫോസിലായ... എന്നാൽ എന്റെ മഹനീയ തലയേ രണ്ട് വട്ടം ചിതറാതെ ... ഉള്ളിലുള്ള കളിമണ്ണ് പുറത്ത് പോയി നാണം കെടാതെ സംരക്ഷിച്ച ... എന്റെ എറ്റവും വിശ്വസനീയനായ ഹെൽമറ്റിനാൽ കിരീട ധാരണം നടത്തി, അശ്വാരൂഡനായ ബാഹുബലിയേ പോലെ 8 മണി മുതൽ 9 മണി വരെ അങ്കം കുറിച്ചിട്ടുള്ള VHSE യിലെ പ്രീയ വിദ്യാർത്ഥികളുടെയടുത്തേക്ക് ഞാൻ യാത്രയായി... ശുഭാരംഭ സൂചനയായി ഹെൽമറ്റിനുള്ളിൽ ഡേറ്റിംഗിന് വന്ന രണ്ട് കുഞ്ഞു പൂമ്പാറ്റകൾ ഹെൽമറ്റിനും മൂക്കിനും ഇടയിലുള്ള വിടവിലൂടെ പറന്ന് പോയി... പരിശോധിക്കാതെ ഹെൽമറ്റ് 

തലയിൽ കയറ്റിയതിന്റെ പിണക്കം കൊണ്ടോ മറ്റോ വണ്ടി ഓടിച്ചോണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ ഒന്നു പേടിപ്പിച്ചിട്ടാണ് അവ പറന്ന് പോയത്...

ഇനിയുള്ള കഥ ചുരുക്കി പറഞ്ഞാൽ

   അസാപ്പ് പിള്ളേരോട് കഥ പറഞ്ഞ് സമയം പോയാൽ 9:30 നു പ്രയർന് മുൻപ് സ്കൂളിൽ എത്താൻ പറ്റില്ല... 10.30 ആകുമ്പോഴേക്കും വിശപ്പ് തുടങ്ങും 11 മണിക്ക് സ്റ്റാഫ് റൂമിൽ നല്ല കടി കണ്ടാൽ സന്തോഷം ... ബെല്ലടിക്കുന്നതിന് മുൻപ് അത് തീർക്കണം.. ചായ... ങ്ങും... പിന്നെ ഉച്ചവരെ പിന്നേയും അങ്കം... ഉച്ചയ്ക്ക് പിള്ളേരെ തീറ്റിച്ച് ഇരുത്തുമ്പോഴേക്കും ഒരു വശമാകും... പിന്നെ ഏതു ബഞ്ചിന്റെ കൂടെ ഇരിക്കണം എന്ന കുട്ടിവഴക്കുകൾ തീർത്ത് ഏതെങ്കിലുമൊരു ടീമിന്റെ കൂടെ ഇരുന്ന് ഭക്ഷണം കഴിക്കണം... അതിനിടക്ക് സ്നേഹം മൂത്ത പിള്ളേർ ഉരുട്ടി കുഴച്ച് കൊണ്ടുവന്ന് പാത്രത്തിലേക്ക് ഇടുന്ന കറികൾ അവരുടെ മുന്നിൽ വച്ച് തിന്ന് കാണിക്കണം... പലപ്പോഴും തിന്നത് മതിയാക്കി സ്നേഹപൂർവ്വം ഓടി രക്ഷപ്പെടണം... ഉച്ചകഴിഞ്ഞ് ഇച്ചിരി നേരത്തേയെത്തി അടിച്ച് വാരണം... ഇതിനിടയിൽ വരുന്ന ഒരായിരം പരാതികളും  പരിഭവങ്ങളും ... രോഗീ ശുശ്രൂഷകളും... കൂടാതെ പെട്ടെന്ന് ചെയ്ത് കൊടുക്കേണ്ടി വരുന്ന ചില സഹായ അഭ്യർത്ഥനകളും..

പൂര വെടിക്കെട്ടിനിടയിൽ സ്വകാര്യം പറയുന്ന പോലെ വൈകിട്ടത്തെ ക്ലാസുകൾ... LS S ഓർക്കുമ്പോൾ പരവേശം...  ഒരൽപ്പം വെള്ളം കുടിക്കണമെന്നോർക്കുമ്പോഴേക്കും സ്കോളർഷിപ്പുകൾ, മേളകൾ, പെർഫോർമകൾ, റിപ്പോർട്ട് തയ്യാറാക്കൽ ... എന്നിങ്ങനെ ഒരിക്കലും തീരാത്ത കുറേ കംമ്പ്യൂട്ടർ പണികളും ..

അതിനിടയിൽ വീടുപണിയുടെ ചിന്തകൾ... പരിഹാരം കണ്ടെത്തൽ... ഫോൺ കോളുകൾ... സാമ്പത്തീക പ്രശ്നങ്ങൾ....

ഉടൻ വരുന്നു മെയിൽ അസാപ്പ് വക  SDE forum meet ... discussion... Class schedule etc.

എന്തായാലും 8 മണിക്ക് വീടെത്തി...

മറന്നു പോയവ

വൈകിട്ടത്തെ ചായ

പൊട്ടിയ ചെരുപ്പ് മാറ്റാൻ

നോവേനക്ക് പോകാൻ

ഇനി ഞാനുറങ്ങട്ടെയെന്ന് പറയാൻ ഇനിയുമൊരുപാട് ജോലികൾ ബാക്കി...